Te zwaar, veel veel veel te zwaar

Donderdagochtend konden we rustig aan doen. De Boot naar Lombok ging namelijk toch pas om 12.45. Na het ontbijt hebben we daarom pas de spullen in gepakt en verder nog wat informatie over lombok gezocht. We hadden dit keer voor de goedkopere optie gekozen qua boot, de local boot. We zagen alleen al vrij snel dat dit niet een hele fijne boot tocht ging worden. Het was namelijk een houten boot waar we met veel te veel mensen, voornamelijk lokale mensen, opgingen. De zee was best wel wild en de boot ging dus aardig te keer. Een keer en nooit meer dus.

Eenmaal aangekomen in Surat Thani, op lombok, werden we doorverwezen naar het busstation in de haven. We vertelden dat we naar Sengiggi wilden en vanuit daar de mount Rinjani tour wilden regelen. Natuurlijk had het mannetje van dit busstation hier ook een bedrijf voor. Hij liet ons zien wat het precies inhield: 
- 3 dagen en 2 nachten tour
- 3x per dag eten en voldoende water 
- Tussendoor fruit en snacks
- Hotel voor de komende nacht in Senaru ( een dorpje onderaan de vulkaan) 
- Vervoer vanaf de haven naar Senaru en vervoer voor na de tocht

En dit alles voor een hele nette prijs. Klonk uitstekend dus! Daarom hebben we hier ook maar meteen geboekt. Met de auto werden we Naar het hotel gebracht dat inbegrepen zat bij de toch. Een heel simpel en niet heel schoon hotel , maar te doen voor 1 nachtje. Het personeel hier was wel onwijs aardig en hielp ons dan ook overal goed mee. 

S'avonds hebben we zitten eten in het restaurant dat bij het hotel hoorde, er was in dit dorpje namelijk geen enkel ander restaurant. Onze gids voor de volgende dag kwam hier ook kennis maken met ons. Hij vertelde ons wat over het programma en wat we qua spullen nog moesten meenemen. Onze groep zou bestaan uit 2 Canadezen, 1 Duitse jongen en 3 Duitse meisjes, die zouden overigens pas later aansluiten. 

De volgende ochtend werden we om half 7 wakker gemaakt, tijd voor het ontbijt. Om half 8 werden we door een jeep vol met 'porters' (dragers die de tenten en het eten naar boven zouden dragen) en onze gids opgehaald. Toen we de Canadezen en de Duitser ook op hadden gepikt reden we door naar een dorpje op 1000 meter. Vanaf hier zou de tocht gaan beginnen.

Rond een uur of 10 begonnen we. Vol frisse moed en met veel zin begonnen we aan de tocht! Het begin ging prima , het landschap was redelijk gooiend, maar toch wonnen we al wel de nodige hoogte. Na ruim een uur was pauze 1. Toen we allemaal weer opgeladen waren gingen we door. Dit stuk was ook nog goed te doen en bracht ons naar de lunchplek. De porters zaten hier al van alles voor te bereiden. De lunch smaakte heel goed en werd ook gewoon vers bereid. 

We hadden het met de porters over wat ze moesten dragen. Dit was maar liefst 40 kilo!!! Ze droegen dit met behulp van een balk met aan 2 kanten een mand waar de spullen inzaten. En dit alles op slippers.Ik stopte dan ook maar snel met klagen over Mn rugzak van 8 kilo. Na de lunch begon het steeds stijler en zwaarder te worden. Na nog 2 pauzes en een ruim uur zaten we op 2000 meter hoogte , nog 600 meter te gaan vandaag... Nu begon de hel, het werd namelijk echt niet normaal stijl, zo stijl dat we echt moesten gaan klimmen. Omdat we ondertussen al 3,5 uur aan het lopen waren hadden we ook niet alle energie van de wereld meer. We namen iedere 10 minuten pauze ongeveer omdat dit zo ongelofelijk zwaar was. Ik begon ook echt steeds meer medelijden te krijgen met de porters, zij leken het namelijk nóg zwaarder te hebben dan wij. 40 kilo is trouwens ook echt onmenselijk zwaar als je bedenkt dat die mannetjes zelf maar een kilo of 50 zijn :( 

Gelukkig kwamen we om 4 uur boven , voldaan, maar kapot. Het uitzicht was gelukkig wel schitterend! Onze tenten waren al opgebouwd, eerst even liggen dus. Lang niet iedereen bleek het in ons tempo gedaan te hebben, de mensen bleven namelijk binnendruppelen tot een uur of 10. 

S'avonds werd er weer heerlijk warm eten gemaakt door de porters. Na het eten zijn we meteen in de tent gaan liggen, we moesten s'nachts namelijk al om 2 uur op..! Na een dramatische paar uur slaap werden we alweer gewekt. We kregen een kopje thee en wat koekjes om toch iets gegeten te hebben. 

De top lag op 3,5 uur lopen vanaf het kamp, 3750 meter hoog. Dit betekende dat nog ruim 1100 meter omhoog moesten. Iedereen liep met hoofdlampen omdat het nog ontzettend donker was. Deze klim was echt zo ongelofelijk zwaar. Ik weet dan ook niet hoe ik het moet omschrijven. De klim begon met een glooiend stuk langs alle andere tentjes. Vervolgens kwam er een stuk dat echt letterlijk klimmen was. Dit keer bestond de ondergrond alleen uit aarde en steentjes, amper grip dus. 

Toen we dit eenmaal gehad hadden leek de top niet heel ver weg meer. Deze lag alleen nog 700 meter hoger... Het volgende stuk bestond uit een heel stuk over de krater rand. Dit stuk leek eeuwig te duren. De temperatuur werd ondertussen ook onaangenaam laag, hij zal iets boven het vriespunt gelegen hebben. Na het stuk over de kraterrand kwam de laatste klim, de klim naar de top. 

We begonnen hieraan terwijl we al compleet uitgeput, verkleumd en doodmoe waren. Het zou nog een ruime 2 uur naar de top worden. Het pad werd steeds smaller en de afgronden steeds dieper. Martijn vond deze combinatie te heftig worden en is dus omgedraaid. Hij heeft met de gids en de Duitse jongen op een ander punt de zonsopkomst bekeken. Er zat niks anders op, de laatste anderhalf uur moest ik alleen door. Voetje voor voetje, stukje voor stukje kwam ik dichterbij. Maar wat een hel was dit, een ander woord heb ik er gewoon niet voor. Onderweg kwam ik mensen tegen die in hun slaapzak achter een rots lagen, huilende mensen en andere kapotte mensen. 

Na ruim 4 uur bereikte ik de top, kapot en verkleumd. Het uitzicht en de zonsopkomst hier waren fantastisch, maar wogen wat mij betreft niet op tegen de helse klim die hieraan vooraf ging. Na de nodige foto's en filmpjes gemaakt te hebben ben ik met de 2 Canadezen afgedaald. We pikten Martijn en de rest op en liepen in nog is 2 uur naar het kamp. Om half 9 kwamen we hier aan. 

Na het ontbijt besloten we dat dit gewoon niet leuk was. Te zwaar , veel veel veel te zwaar. Mijn doel , de top halen, was bereikt en de lol zagen we er niet meer van in. Doorgaan was dus echt geen optie. De tocht zou nog door gaan naar het kratermeer en vervolgens naar nog een kampeer plek. Niet heel bijzonder meer dus. 

Ook de Duitser wilden niet door, samen met hem en een porter zijn we naar beneden gelopen. Ook dit was weer een vre-se-lijk zware tocht. Na een ruime 4 uur kwamen we beneden aan. Eens en nooit weer!! 

Toen we weer bij ons hotel waren werd ons vervoer naar sengiggi geregeld door de eigenaar. In de bus boekten we een hotel hier. We kwamen hier om 7 uur S'avonds aan, na het avondeten zijn we meteen in slaap gevallen. Vanochtend zijn we na het ontbijt naar het resort gegaan dat we al geboekt hadden voor de trekking. Hier gaan we namelijk lekker tot dinsdag bijkomen. 

Ondertussen begin ik het al wel heel bijzonder te vinden wat we gedaan hebben, maar echt leuk was het niet... ( de foto's van de tocht komen als ik weer goede WiFi heb ;p)